Gebrek aan inspiratie?
Blijf op de hoogte en volg Robbert
21 Augustus 2012 | Kenia, Nyeri
Soms heb je wel eens van die dagen dat er veel gebeurd maar je niet weet wat je moet schrijven. Volgens mij heb ik vandaag zo’n dag. De hele dag zijn we druk in de weer geweest maar vandaag is gewoon mijn dag niet...
Het begon vanmorgen; door een of andere rare fout had ik mijn telefoon verkeerd ingesteld. Hierdoor stond ik om 6.30u naast mijn bed in plaats van 7.30u. Na toch maar te hebben geprobeerd te douchen (wat nog altijd niet gaat vanwege de elektriciteit) ben ik buiten maar om het huis gaan wandelen, de dag begon nog goed met een mooi zonnetje.
Nadat de rest ook wakker was geworden was het natuurlijk tijd om te gaan ontbijten. Al snel bleek het een drukke dag te worden; er ging met de hele groep verschillende projecten bezocht worden. Met Guus, Tielke, Rose en ik, begon ik de dag echter eerst in een klein hospitaal hier in Nyeri. Dit hospitaal werkt samen met ‘Wheels of the World’, een organisatie dat rolstoelen over de wereld verspreid om mensen te helpen. Aangezien de stichting wil proberen een soort fabriek op te starten in de gevangenis om daar rolstoelen nieuw te maken, kan dit een perfecte samenwerking worden. Kort gezegd, er zit toekomst in dit project!
In de tussentijd waren Maria, Gerda en Rachel naar de school waar we de badkamers opknappen, om daar kennis uit te wisselen over brood bakken. De school bakt eigen brood voor de leerlingen maar verkoopt helaas niet aan de buitenwereld. Echter, omdat wij er het project doen wilden zij ons wel een blik in de keuken gunnen en mogelijk van elkaar leren. Het resultaat mocht er in ieder geval wezen; 4 mooi gebakken broden die morgen bij het ontbijt heerlijk gaan smaken!
De rest van de groep was op weg om boodschappen te doen maar gingen eerst geld wisselen. Helaas was dat makkelijker gezegd dan gedaan; ze hebben bijna 2 uur in de rij gestaan om geld te wisselen voor Jan en Annet. Maar, het geld is gewisseld! Misschien was de reden dat het zo lang duurde misschien het voeren van de apen? Who knows…. ;-)!
Na de eerste activiteiten van de morgen werd het tijd om het weeshuis van Esther op te zoeken in de welbekende darm van Afrika. Misschien wel de slokdarm deze keer; na een lange rit diep in het binnenland over slechte onverharde wegen was de natuur als in een sprookje. Helaas was de realiteit anders. Tuurlijk, de natuur was wonderschoon, het weeshuis van Esther was dieptriest.
Zij zorgt in haar hutje voor een 20-tal kinderen, voornamelijk van moeders die door verkrachting zwanger zijn geraakt. De kinderen waren opgewekt, ook al rende ze door de modder op blote voeten (een harde ondergrond was nergens te bekennen). De reis naar dit weeshuis had 2 doelen; enerzijds om een rolstoel te leveren (die helaas niet voldeed, er komt een andere), anderzijds omdat Guus een nieuwe woonkamer gaat maken en de ondergrond gaat verharden. Nu kan ik wel veel verhalen vertellen over de situatie, of foto’s uploaden over de situatie, de werkelijkheid zal nooit kunnen overkomen. Het is triest als je mensen zo ziet zitten, zeker als je zelf ’s avonds achter een bord warm eten zit.
We waren echter nog niet klaar, in de buurt bevond zich ook een polytechnische school dat problemen had met een motor van een zaagtafel. In 2009 zijn we als Jambo Hakuna Matata hier al eens geweest om naaimachines af te leveren. Na korte inspectie en korte ondervraging, lijkt het probleem in de motor te zitten. Jan en ik zullen hier nog eens terug gaan om de motor na te kijken, waarschijnlijk brand in de wikkelingen.
Francis, de taxi-chauffeur probeerde ons op de terugweg onbewust op te vrolijken door een route te rijden langs de thee-plantages en het ene fantastische uitzicht na het andere. Zelfs begroetingen met enkele ‘locals’ hoorden erbij, een welkome afwisselingen van de beelden bij Esther.
Tijd voor lunch en het tweede deel van de dag. Na snel te hebben gegeten vertrok de rest van de groep naar de ‘male-prison’ van Nyeri. Dit is een van de 3 zwaarste gevangenissen in Kenia waar voornamelijk moordenaars en verkrachters zitten. Terwijl de groep hier een rondleiding kreeg ging ik echter naar de bank om vervolgens samen met Rachel boodschappen te doen voor het avondeten (we zouden immers samen koken). Na o.a. een zonnepaneel te hebben gescoord (en natuurlijk ook de boodschappen) werd het tijd om terug te keren naar het huis.
Op de terugweg pikten we Guus op bij de school terwijl de rest van de groep nog een bezoek ging plegen in de bush-bush om een rolstoel af te leveren. Rachel ging naar het huis van Rose om een cake te bakken, Guus en ik bleven achter om het eten te bereiden. Een primeur was waar te nemen; Guus was bezig het vlees te snijden en te braden, rijst te koken en de soep te maken. Volgens Maria zou hij nooit koken in Nyeri, het resultaat was echter anders! In de tussentijd probeerde ik de nieuw geslagen aardpin te verbinden in de meterkast. Op een Afrikaanse manier lukte het om de kabel aan de pin vast te krijgen waarna het tijd werd om Guus te helpen.
Rachel kwam terug en met de hulp van de rest van de mama’s hier (jaja ;-)!) lukte het ons om redelijk om tijd een maaltijd te bereiden; bouillonsoep, saté met stukjes biefstuk en rijst en als toetje de cake van Rachel met slagroom en druiven. Rachel en ik kregen veel complimenten maar ik moet vermelden dat we veel hulp hebben gekregen van de rest van de dames (en een enkele heer). Met andere woorden; Rachel en ik hebben respect gekregen voor de manier waarop de dames iedere dag voor 10 man koken! De hulp heb ik uiteraard beloont op passende manier; iedere ‘mama’’ heb ik een kusje gegeven (zelfs Rachel en Roos, de laatste voor het brengen van de cake).
Het was een drukke dag voor de groep met veel zware momenten. Op dit moment zit iedereen aan de tafel erover te praten, Guus is met de mannen van de bouw een pot bier aan drinken als klein bedankje.
Zoals ik in het begin zei was het voor mij ergens een slechte dag. Gelukkig heb ik iets op papier kunnen zetten maar het moest wachten tot ik mijn pinpas terug had. Deze was ik vanmiddag kwijtgeraakt, gelukkig vond ik deze terug in de auto van Francis. Waarschijnlijk uit de tas gevallen (alhoewel dat eigenlijk onmogelijk was)….
Owja, daarnaast iets wat alleen huize Dacier begrijpt; Peter, paaf en alaaf doa boave!
Gebrek aan inspiratie?
Soms heb je wel eens van die dagen dat er veel gebeurd maar je niet weet wat je moet schrijven. Volgens mij heb ik vandaag zo’n dag. De hele dag zijn we druk in de weer geweest maar vandaag is gewoon mijn dag niet….
Het begon vanmorgen; door een of andere rare fout had ik mijn telefoon verkeerd ingesteld. Hierdoor stond ik om 6.30u naast mijn bed in plaats van 7.30u. Na toch maar te hebben geprobeerd te douchen (wat nog altijd niet gaat vanwege de elektriciteit) ben ik buiten maar om het huis gaan wandelen, de dag begon nog goed met een mooi zonnetje.
Nadat de rest ook wakker was geworden was het natuurlijk tijd om te gaan ontbijten. Al snel bleek het een drukke dag te worden; er ging met de hele groep verschillende projecten bezocht worden. Met Guus, Tielke, Rose en ik, begon ik de dag echter eerst in een klein hospitaal hier in Nyeri. Dit hospitaal werkt samen met ‘Wheels of the World’, een organisatie dat rolstoelen over de wereld verspreid om mensen te helpen. Aangezien de stichting wil proberen een soort fabriek op te starten in de gevangenis om daar rolstoelen nieuw te maken, kan dit een perfecte samenwerking worden. Kort gezegd, er zit toekomst in dit project!
In de tussentijd waren Maria, Gerda en Rachel naar de school waar we de badkamers opknappen, om daar kennis uit te wisselen over brood bakken. De school bakt eigen brood voor de leerlingen maar verkoopt helaas niet aan de buitenwereld. Echter, omdat wij er het project doen wilden zij ons wel een blik in de keuken gunnen en mogelijk van elkaar leren. Het resultaat mocht er in ieder geval wezen; 4 mooi gebakken broden die morgen bij het ontbijt heerlijk gaan smaken!
De rest van de groep was op weg om boodschappen te doen maar gingen eerst geld wisselen. Helaas was dat makkelijker gezegd dan gedaan; ze hebben bijna 2 uur in de rij gestaan om geld te wisselen voor Jan en Annet. Maar, het geld is gewisseld! Misschien was de reden dat het zo lang duurde misschien het voeren van de apen? Who knows…. ;-)!
Na de eerste activiteiten van de morgen werd het tijd om het weeshuis van Esther op te zoeken in de welbekende darm van Afrika. Misschien wel de slokdarm deze keer; na een lange rit diep in het binnenland over slechte onverharde wegen was de natuur als in een sprookje. Helaas was de realiteit anders. Tuurlijk, de natuur was wonderschoon, het weeshuis van Esther was dieptriest.
Zij zorgt in haar hutje voor een 20-tal kinderen, voornamelijk van moeders die door verkrachting zwanger zijn geraakt. De kinderen waren opgewekt, ook al rende ze door de modder op blote voeten (een harde ondergrond was nergens te bekennen). De reis naar dit weeshuis had 2 doelen; enerzijds om een rolstoel te leveren (die helaas niet voldeed, er komt een andere), anderzijds omdat Guus een nieuwe woonkamer gaat maken en de ondergrond gaat verharden. Nu kan ik wel veel verhalen vertellen over de situatie, of foto’s uploaden over de situatie, de werkelijkheid zal nooit kunnen overkomen. Het is triest als je mensen zo ziet zitten, zeker als je zelf ’s avonds achter een bord warm eten zit.
We waren echter nog niet klaar, in de buurt bevond zich ook een polytechnische school dat problemen had met een motor van een zaagtafel. In 2009 zijn we als Jambo Hakuna Matata hier al eens geweest om naaimachines af te leveren. Na korte inspectie en korte ondervraging, lijkt het probleem in de motor te zitten. Jan en ik zullen hier nog eens terug gaan om de motor na te kijken, waarschijnlijk brand in de wikkelingen.
Francis, de taxi-chauffeur probeerde ons op de terugweg onbewust op te vrolijken door een route te rijden langs de thee-plantages en het ene fantastische uitzicht na het andere. Zelfs begroetingen met enkele ‘locals’ hoorden erbij, een welkome afwisselingen van de beelden bij Esther.
Tijd voor lunch en het tweede deel van de dag. Na snel te hebben gegeten vertrok de rest van de groep naar de ‘male-prison’ van Nyeri. Dit is een van de 3 zwaarste gevangenissen in Kenia waar voornamelijk moordenaars en verkrachters zitten. Terwijl de groep hier een rondleiding kreeg ging ik echter naar de bank om vervolgens samen met Rachel boodschappen te doen voor het avondeten (we zouden immers samen koken). Na o.a. een zonnepaneel te hebben gescoord (en natuurlijk ook de boodschappen) werd het tijd om terug te keren naar het huis.
Op de terugweg pikten we Guus op bij de school terwijl de rest van de groep nog een bezoek ging plegen in de bush-bush om een rolstoel af te leveren. Rachel ging naar het huis van Rose om een cake te bakken, Guus en ik bleven achter om het eten te bereiden. Een primeur was waar te nemen; Guus was bezig het vlees te snijden en te braden, rijst te koken en de soep te maken. Volgens Maria zou hij nooit koken in Nyeri, het resultaat was echter anders! In de tussentijd probeerde ik de nieuw geslagen aardpin te verbinden in de meterkast. Op een Afrikaanse manier lukte het om de kabel aan de pin vast te krijgen waarna het tijd werd om Guus te helpen.
Rachel kwam terug en met de hulp van de rest van de mama’s hier (jaja ;-)!) lukte het ons om redelijk om tijd een maaltijd te bereiden; bouillonsoep, saté met stukjes biefstuk en rijst en als toetje de cake van Rachel met slagroom en druiven. Rachel en ik kregen veel complimenten maar ik moet vermelden dat we veel hulp hebben gekregen van de rest van de dames (en een enkele heer). Met andere woorden; Rachel en ik hebben respect gekregen voor de manier waarop de dames iedere dag voor 10 man koken! De hulp heb ik uiteraard beloont op passende manier; iedere ‘mama’’ heb ik een kusje gegeven (zelfs Rachel en Roos, de laatste voor het brengen van de cake).
Het was een drukke dag voor de groep met veel zware momenten. Op dit moment zit iedereen aan de tafel erover te praten, Guus is met de mannen van de bouw een pot bier aan drinken als klein bedankje.
Zoals ik in het begin zei was het voor mij ergens een slechte dag. Gelukkig heb ik iets op papier kunnen zetten maar het moest wachten tot ik mijn pinpas terug had. Deze was ik vanmiddag kwijtgeraakt, gelukkig vond ik deze terug in de auto van Francis. Waarschijnlijk uit de tas gevallen (alhoewel dat eigenlijk onmogelijk was)….
Owja, daarnaast iets wat alleen huize Dacier begrijpt; Peter, paaf en alaaf doa boave!
Het begon vanmorgen; door een of andere rare fout had ik mijn telefoon verkeerd ingesteld. Hierdoor stond ik om 6.30u naast mijn bed in plaats van 7.30u. Na toch maar te hebben geprobeerd te douchen (wat nog altijd niet gaat vanwege de elektriciteit) ben ik buiten maar om het huis gaan wandelen, de dag begon nog goed met een mooi zonnetje.
Nadat de rest ook wakker was geworden was het natuurlijk tijd om te gaan ontbijten. Al snel bleek het een drukke dag te worden; er ging met de hele groep verschillende projecten bezocht worden. Met Guus, Tielke, Rose en ik, begon ik de dag echter eerst in een klein hospitaal hier in Nyeri. Dit hospitaal werkt samen met ‘Wheels of the World’, een organisatie dat rolstoelen over de wereld verspreid om mensen te helpen. Aangezien de stichting wil proberen een soort fabriek op te starten in de gevangenis om daar rolstoelen nieuw te maken, kan dit een perfecte samenwerking worden. Kort gezegd, er zit toekomst in dit project!
In de tussentijd waren Maria, Gerda en Rachel naar de school waar we de badkamers opknappen, om daar kennis uit te wisselen over brood bakken. De school bakt eigen brood voor de leerlingen maar verkoopt helaas niet aan de buitenwereld. Echter, omdat wij er het project doen wilden zij ons wel een blik in de keuken gunnen en mogelijk van elkaar leren. Het resultaat mocht er in ieder geval wezen; 4 mooi gebakken broden die morgen bij het ontbijt heerlijk gaan smaken!
De rest van de groep was op weg om boodschappen te doen maar gingen eerst geld wisselen. Helaas was dat makkelijker gezegd dan gedaan; ze hebben bijna 2 uur in de rij gestaan om geld te wisselen voor Jan en Annet. Maar, het geld is gewisseld! Misschien was de reden dat het zo lang duurde misschien het voeren van de apen? Who knows…. ;-)!
Na de eerste activiteiten van de morgen werd het tijd om het weeshuis van Esther op te zoeken in de welbekende darm van Afrika. Misschien wel de slokdarm deze keer; na een lange rit diep in het binnenland over slechte onverharde wegen was de natuur als in een sprookje. Helaas was de realiteit anders. Tuurlijk, de natuur was wonderschoon, het weeshuis van Esther was dieptriest.
Zij zorgt in haar hutje voor een 20-tal kinderen, voornamelijk van moeders die door verkrachting zwanger zijn geraakt. De kinderen waren opgewekt, ook al rende ze door de modder op blote voeten (een harde ondergrond was nergens te bekennen). De reis naar dit weeshuis had 2 doelen; enerzijds om een rolstoel te leveren (die helaas niet voldeed, er komt een andere), anderzijds omdat Guus een nieuwe woonkamer gaat maken en de ondergrond gaat verharden. Nu kan ik wel veel verhalen vertellen over de situatie, of foto’s uploaden over de situatie, de werkelijkheid zal nooit kunnen overkomen. Het is triest als je mensen zo ziet zitten, zeker als je zelf ’s avonds achter een bord warm eten zit.
We waren echter nog niet klaar, in de buurt bevond zich ook een polytechnische school dat problemen had met een motor van een zaagtafel. In 2009 zijn we als Jambo Hakuna Matata hier al eens geweest om naaimachines af te leveren. Na korte inspectie en korte ondervraging, lijkt het probleem in de motor te zitten. Jan en ik zullen hier nog eens terug gaan om de motor na te kijken, waarschijnlijk brand in de wikkelingen.
Francis, de taxi-chauffeur probeerde ons op de terugweg onbewust op te vrolijken door een route te rijden langs de thee-plantages en het ene fantastische uitzicht na het andere. Zelfs begroetingen met enkele ‘locals’ hoorden erbij, een welkome afwisselingen van de beelden bij Esther.
Tijd voor lunch en het tweede deel van de dag. Na snel te hebben gegeten vertrok de rest van de groep naar de ‘male-prison’ van Nyeri. Dit is een van de 3 zwaarste gevangenissen in Kenia waar voornamelijk moordenaars en verkrachters zitten. Terwijl de groep hier een rondleiding kreeg ging ik echter naar de bank om vervolgens samen met Rachel boodschappen te doen voor het avondeten (we zouden immers samen koken). Na o.a. een zonnepaneel te hebben gescoord (en natuurlijk ook de boodschappen) werd het tijd om terug te keren naar het huis.
Op de terugweg pikten we Guus op bij de school terwijl de rest van de groep nog een bezoek ging plegen in de bush-bush om een rolstoel af te leveren. Rachel ging naar het huis van Rose om een cake te bakken, Guus en ik bleven achter om het eten te bereiden. Een primeur was waar te nemen; Guus was bezig het vlees te snijden en te braden, rijst te koken en de soep te maken. Volgens Maria zou hij nooit koken in Nyeri, het resultaat was echter anders! In de tussentijd probeerde ik de nieuw geslagen aardpin te verbinden in de meterkast. Op een Afrikaanse manier lukte het om de kabel aan de pin vast te krijgen waarna het tijd werd om Guus te helpen.
Rachel kwam terug en met de hulp van de rest van de mama’s hier (jaja ;-)!) lukte het ons om redelijk om tijd een maaltijd te bereiden; bouillonsoep, saté met stukjes biefstuk en rijst en als toetje de cake van Rachel met slagroom en druiven. Rachel en ik kregen veel complimenten maar ik moet vermelden dat we veel hulp hebben gekregen van de rest van de dames (en een enkele heer). Met andere woorden; Rachel en ik hebben respect gekregen voor de manier waarop de dames iedere dag voor 10 man koken! De hulp heb ik uiteraard beloont op passende manier; iedere ‘mama’’ heb ik een kusje gegeven (zelfs Rachel en Roos, de laatste voor het brengen van de cake).
Het was een drukke dag voor de groep met veel zware momenten. Op dit moment zit iedereen aan de tafel erover te praten, Guus is met de mannen van de bouw een pot bier aan drinken als klein bedankje.
Zoals ik in het begin zei was het voor mij ergens een slechte dag. Gelukkig heb ik iets op papier kunnen zetten maar het moest wachten tot ik mijn pinpas terug had. Deze was ik vanmiddag kwijtgeraakt, gelukkig vond ik deze terug in de auto van Francis. Waarschijnlijk uit de tas gevallen (alhoewel dat eigenlijk onmogelijk was)….
Owja, daarnaast iets wat alleen huize Dacier begrijpt; Peter, paaf en alaaf doa boave!
Gebrek aan inspiratie?
Soms heb je wel eens van die dagen dat er veel gebeurd maar je niet weet wat je moet schrijven. Volgens mij heb ik vandaag zo’n dag. De hele dag zijn we druk in de weer geweest maar vandaag is gewoon mijn dag niet….
Het begon vanmorgen; door een of andere rare fout had ik mijn telefoon verkeerd ingesteld. Hierdoor stond ik om 6.30u naast mijn bed in plaats van 7.30u. Na toch maar te hebben geprobeerd te douchen (wat nog altijd niet gaat vanwege de elektriciteit) ben ik buiten maar om het huis gaan wandelen, de dag begon nog goed met een mooi zonnetje.
Nadat de rest ook wakker was geworden was het natuurlijk tijd om te gaan ontbijten. Al snel bleek het een drukke dag te worden; er ging met de hele groep verschillende projecten bezocht worden. Met Guus, Tielke, Rose en ik, begon ik de dag echter eerst in een klein hospitaal hier in Nyeri. Dit hospitaal werkt samen met ‘Wheels of the World’, een organisatie dat rolstoelen over de wereld verspreid om mensen te helpen. Aangezien de stichting wil proberen een soort fabriek op te starten in de gevangenis om daar rolstoelen nieuw te maken, kan dit een perfecte samenwerking worden. Kort gezegd, er zit toekomst in dit project!
In de tussentijd waren Maria, Gerda en Rachel naar de school waar we de badkamers opknappen, om daar kennis uit te wisselen over brood bakken. De school bakt eigen brood voor de leerlingen maar verkoopt helaas niet aan de buitenwereld. Echter, omdat wij er het project doen wilden zij ons wel een blik in de keuken gunnen en mogelijk van elkaar leren. Het resultaat mocht er in ieder geval wezen; 4 mooi gebakken broden die morgen bij het ontbijt heerlijk gaan smaken!
De rest van de groep was op weg om boodschappen te doen maar gingen eerst geld wisselen. Helaas was dat makkelijker gezegd dan gedaan; ze hebben bijna 2 uur in de rij gestaan om geld te wisselen voor Jan en Annet. Maar, het geld is gewisseld! Misschien was de reden dat het zo lang duurde misschien het voeren van de apen? Who knows…. ;-)!
Na de eerste activiteiten van de morgen werd het tijd om het weeshuis van Esther op te zoeken in de welbekende darm van Afrika. Misschien wel de slokdarm deze keer; na een lange rit diep in het binnenland over slechte onverharde wegen was de natuur als in een sprookje. Helaas was de realiteit anders. Tuurlijk, de natuur was wonderschoon, het weeshuis van Esther was dieptriest.
Zij zorgt in haar hutje voor een 20-tal kinderen, voornamelijk van moeders die door verkrachting zwanger zijn geraakt. De kinderen waren opgewekt, ook al rende ze door de modder op blote voeten (een harde ondergrond was nergens te bekennen). De reis naar dit weeshuis had 2 doelen; enerzijds om een rolstoel te leveren (die helaas niet voldeed, er komt een andere), anderzijds omdat Guus een nieuwe woonkamer gaat maken en de ondergrond gaat verharden. Nu kan ik wel veel verhalen vertellen over de situatie, of foto’s uploaden over de situatie, de werkelijkheid zal nooit kunnen overkomen. Het is triest als je mensen zo ziet zitten, zeker als je zelf ’s avonds achter een bord warm eten zit.
We waren echter nog niet klaar, in de buurt bevond zich ook een polytechnische school dat problemen had met een motor van een zaagtafel. In 2009 zijn we als Jambo Hakuna Matata hier al eens geweest om naaimachines af te leveren. Na korte inspectie en korte ondervraging, lijkt het probleem in de motor te zitten. Jan en ik zullen hier nog eens terug gaan om de motor na te kijken, waarschijnlijk brand in de wikkelingen.
Francis, de taxi-chauffeur probeerde ons op de terugweg onbewust op te vrolijken door een route te rijden langs de thee-plantages en het ene fantastische uitzicht na het andere. Zelfs begroetingen met enkele ‘locals’ hoorden erbij, een welkome afwisselingen van de beelden bij Esther.
Tijd voor lunch en het tweede deel van de dag. Na snel te hebben gegeten vertrok de rest van de groep naar de ‘male-prison’ van Nyeri. Dit is een van de 3 zwaarste gevangenissen in Kenia waar voornamelijk moordenaars en verkrachters zitten. Terwijl de groep hier een rondleiding kreeg ging ik echter naar de bank om vervolgens samen met Rachel boodschappen te doen voor het avondeten (we zouden immers samen koken). Na o.a. een zonnepaneel te hebben gescoord (en natuurlijk ook de boodschappen) werd het tijd om terug te keren naar het huis.
Op de terugweg pikten we Guus op bij de school terwijl de rest van de groep nog een bezoek ging plegen in de bush-bush om een rolstoel af te leveren. Rachel ging naar het huis van Rose om een cake te bakken, Guus en ik bleven achter om het eten te bereiden. Een primeur was waar te nemen; Guus was bezig het vlees te snijden en te braden, rijst te koken en de soep te maken. Volgens Maria zou hij nooit koken in Nyeri, het resultaat was echter anders! In de tussentijd probeerde ik de nieuw geslagen aardpin te verbinden in de meterkast. Op een Afrikaanse manier lukte het om de kabel aan de pin vast te krijgen waarna het tijd werd om Guus te helpen.
Rachel kwam terug en met de hulp van de rest van de mama’s hier (jaja ;-)!) lukte het ons om redelijk om tijd een maaltijd te bereiden; bouillonsoep, saté met stukjes biefstuk en rijst en als toetje de cake van Rachel met slagroom en druiven. Rachel en ik kregen veel complimenten maar ik moet vermelden dat we veel hulp hebben gekregen van de rest van de dames (en een enkele heer). Met andere woorden; Rachel en ik hebben respect gekregen voor de manier waarop de dames iedere dag voor 10 man koken! De hulp heb ik uiteraard beloont op passende manier; iedere ‘mama’’ heb ik een kusje gegeven (zelfs Rachel en Roos, de laatste voor het brengen van de cake).
Het was een drukke dag voor de groep met veel zware momenten. Op dit moment zit iedereen aan de tafel erover te praten, Guus is met de mannen van de bouw een pot bier aan drinken als klein bedankje.
Zoals ik in het begin zei was het voor mij ergens een slechte dag. Gelukkig heb ik iets op papier kunnen zetten maar het moest wachten tot ik mijn pinpas terug had. Deze was ik vanmiddag kwijtgeraakt, gelukkig vond ik deze terug in de auto van Francis. Waarschijnlijk uit de tas gevallen (alhoewel dat eigenlijk onmogelijk was)….
Owja, daarnaast iets wat alleen huize Dacier begrijpt; Peter, paaf en alaaf doa boave!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
