Laatste dag Nyeri

Soms zijn er van die rommeldagen; veel losse eindjes die nog snel moeten, alles opmaken en ga zo maar door. Vandaag was in Nyeri zo een dag; morgen vertrekt iedereen richting de Masai Mara. Daarom stond de hele dag in het teken van het aankomende vertrek.

Voor het ontbijt werd het al duidelijk dat ook de laatste dag weer speciaal zou worden; Frans opende de voordeur en trof een grote pool water aan. Bleek dat de kraan die de loodgieter gisteren had aangesloten lekte…. Beter gezegd; de complete schroefdraad was afgebroken waardoor de kraan dus eigenlijk los zat. Guus en Rachel dus naar de stad om een nieuwe kraan te vinden. Tevens bleek dat bij de ‘servant’, Joseph, een kraan eveneens lekte die gisteren was aangelegd. Zwaar dagje van de loodgieter dus.

Tijdens het ontbijt bleek dat er nog veel eindjes rondzweefden. Besloten werd dan ook om rond 10.00u naar de school van Mr. Thuku te gaan. Deze school heeft de stichting in 2009 opgeknapt en er was beloofd met de groep een bezoekje te plegen. Omdat er echter nog tijd was tot het vertrek ging iedereen zijn of haar koffertje inpakken en nog enkele laatste klusjes rond het huis doen.

Nadat er eindelijk een computer werkend was gemaakt, de laatste tegels werden gesneden en geplakt, merendeel van de koffers was ingepakt en ga zo maar door, vertrok de groep naar een bekende plek.

Het weerzien van de school en ook Mr. Thuku was echt vertrouwd. Mr. Thuku begroette iedereen hartelijk op een manier die alleen hij kan. Na een korte rondleiding rond de school en de nieuw (door de stichting) gebouwde keuken was het helaas alweer tijd om te vertrekken voor de lunch. Vlak voor vertrek stond mij nog een aangename verrassing te wachten; Guus had besloten om mij een privébezoek aan Solio Ranch te geven. Oftewel een safari-busje, chauffeur en mijzelf. Een betere afsluiting in Nyeri kan ik mij niet wensen! Gus, thanks!

Dus werd er snel geluncht om eerst nog langs de school te gaan die wij de afgelopen weken hebben opgeknapt. Omdat hier nog het een en ander beloofd was werd snel tot actie overgegaan. Jan leverde met Guus verschillende gereedschappen aan de mannen en ik maakte een stopcontact in de schuur van de timmerman (deze had een ingenieus systeem bedacht om zijn lasapparaat van spanning te voorzien middels een gestripte draad in een andere gestripte draad te steken). 5 minuten later waren veel mensen tevreden.

Na een groepsfoto te hebben gemaakt, wachtte er een safari-busje op mij. Gewapend met foto en filmcamera nam ik plaats. Eerder had Guus al gezegd dat ik Rachel mocht meenemen. Toen we al wegreden werd geroepen dat we moesten wachten; Rachel wilde toch mee. Uiteindelijk heb ik een fantastische middag gehad met veel mooie natuur (de zon scheen volop), een goede chauffeur en bovendien erg leuk gezelschap! Dit was echt de mooiste afsluiting voor deze vakantie voor mij!

Terwijl ik zat te genieten in Solio, waren de andere op weg naar de bouwplaats. Ook hier werden weer de nodige handen geschud en gereedschap achter gelaten. Tevens kregen de bouwvakkers T-shirts uitgereikt, afkomstig van het organisatie-buro van het WK-wielrennen. Na de groepsfoto was het tijd voor de groep om terug te gaan naar het huis en de laatste klusjes af te maken.

Rachel en ik konden na terugkomst direct aanschuiven terwijl Guus en Frans nog bezig waren in een badkamer. Na een groentesoep van de laatste overblijfselen en een hoofdgerecht van rijst, kip, gehakt en gestoomde groente waren alle ingrediënten op en kon de laatste etappe ingezet worden van het opruimen.

In de tussentijd heb ik Rachel in bed gestopt (bij wijze van spreken dan, ze ligt nu waarschijnlijk te lezen), zijn Frans en Guus nog druk in de weer om de kast met alle gereedschap afsluitbaar te maken, ruimt Maria de laatste dingen op, zitten Gerda en Mia aan een glaasje witte wijn (moet ook op ;-)) en liggen Jan en Annet in bed.

Als je nagaat hoe snel de laatste dagen zijn verlopen, besef je ook hoe snel de afgelopen 2,5 week zijn verlopen. Morgenvroeg vertrekken we om 8.30u naar de Masai Mara. Ik hoop jullie op de hoogte te kunnen houden van de natuur maar ik durf niets te beloven. Helaas nog een paar daagjes en dan zijn we weer terug in Nederland. Voor nu: jambo!