De eerste echte dag

Vandaag was het dan zover; we gingen kijken naar de projecten die op dit moment rond Nyeri plaatsvinden. Maar voordat we allemaal in de auto’s stapten was het eerst tijd voor een goed ontbijt. Zoals altijd weer goed verzorgd door Frans en Maria at iedereen zijn of haar buikje goed vol.

Met enige vertraging, opgelopen door Rachel en Rose (de twee secretaresses), werd rond 10.30u koers gezet naar het eerste project. Dit project was op een school waar de complete sanitair word aangepakt. Het oog van Guus zag al snel dat het werk niet binnen drie weken, als de school weer begint, klaar is. Met zijn gebruikelijke uitbrander richting de werklui, snel daarna gevolgd door complimenten (volgens hem de beste manier om Afrikanen aan het werk te krijgen) werd daarna een plan de campagne gemaakt. In de tussentijd keek de rest van de groep rond in de verschillende lokalen en slaapzalen. Het gebouw, ergens in de jaren 40 gebouwd voor de Engelsen, is immens groot en heeft plek voor een 350-tal leerlingen. Allemaal met dezelfde kleding en schoenen om geen verschil te creëren.

Na de school was het tijd om het nieuwe weeshuis te bezoeken. Klein detail: in een standaard auto waar vijf man in passen zaten we met 4 personen op de achterbank gepropt…. Letterlijk… Maar, ieder nadeel heb z’n voordeel zei Cruijff ooit. Guus mocht Rachel op de schoot nemen en ik zat lekker knus met Rose. Kan erger, toch? Het heeft in ieder geval weer veel inzicht gegeven hoe het land zich aan het ontwikkelen is. Rose en ik hebben samen veel gesproken over de ontwikkelingen sinds 2009 en hoe zij (Rose) op dit moment het land en de toekomst ziet. Voor mij is één ding zeker: Kenia is absoluut geen gewelddadig land. Of je nou zwart, wit, paars of geel bent, ze accepteren je zoals je bent. Simpel gezegd; schijnbaar is hier dus ook een toekomst voor mij ;-)!

De bouw blijkt goed te vorderen, de fundering is gemaakt terwijl Laur en Willy daar waren, op dit moment zijn ze nog bezig de laatste meters grond af te graven. Guus gaf zijn gebruikelijke uitbrander met compliment waarna ook hier weer een plan werd gemaakt. Hoe je het ook went of keert, Guus heeft een goede band opgebouwd met de lokale bevolking en zijn twee secretaresses. Iedere keer presteert hij het om dingen geregeld te krijgen die een ander nooit lukken. Maar zoals altijd, na regelen komt honger (vooral bij Jan maar dat is een ander verhaal). Dus werd het tijd om weer in de auto te stappen (proppen) en richting ‘the Habets Mansion’ te rijden.

Na de lunch werden de taken verdeeld: de boodschappen werden gedaan door Guus, Maria, Mamma Mia (oude bekende uit 2009, lang verhaal ;-)) en Lieve. Frans, Jan, Annet en Gerda gingen ondersteunen bij het betegelen op de school en ik ben in het huis achter gebleven. Guus had enkele buitenlampen met sensor gekocht die geïnstalleerd moesten worden.

Vanaf 17.00u stroomde iedereen met zijn verhalen: Jan had een flinke knuffel gehad van een even flinke zwarte madam (volgens hem had hij toen 2 vrouwen) en ook tijdens het winkelen bleken weer genoeg opmerkelijke dingen te zijn gebeurd. Het bleek de aftrap van een gezellige avond; het eten werd bereid (zelfgemaakte groentesoep, aardappelen met boontjes en gehakt en afgesloten met vers fruit) en de boiler werd gemaakt.

De boiler gemaakt? Het ding is 3 maanden oud, zit onder de roest en door verkeerd aansluiten zijn de heaters (verwarmers) kapot. Even zag het er naar uit dat een hulpgreep de ketel gedeeltelijk in leven hield maar helaas; morgen wordt het voor iedereen koud douchen. That’s Africa!

Mia, Maria, Gerda, Annet en Lieve zitten te kaarten, Guus, Frans en Jan zijn aan het plannen voor de bouw, Rachel ligt tegenover mij een boek te lezen (het uitzicht kan erger) en ik typ dit verhaal. Ik hoop zometeen nog enkele foto’s te kunnen uploaden maar ik wil niets beloven. Voor nu Jambo en tot morgen!