Once I had a farm in Africa

Om te beginnen moet ik eerst even excuses aanbieden; het lukte gisteravond niet om een verslag op internet te plaatsen. Daarover zometeen meer.

We waren gebleven in Nairobi. Guus, Maria, Jan, Annet en Rachel lagen samen in het huisje van Rachel hebben hier allemaal redelijk geslapen bleek de volgende morgen. Frans, Mia, Gerda, Lieve en ik lagen in het Oakwood hotel. Hier konden we merken dat het werk in de stad 24/7 doorgaat; tijdens de nacht had men de hele riolering open gebroken. Na een goede nacht voor de meeste werden we om 9.00u (nja, zeg 9.15u, het ergens bekende Limburgse kwartiertje) opgehaald door Stanley om vervolgens bij de andere aan te schuiven voor het ontbijt.

Na het ontbijt werd Rachel’s huis opgeruimd waarna we allemaal in de matatu’s stapten. Matatu’s zijn hier een belangrijk transportmiddel; kleine busjes waar een man of 8 in passen maar waar 12 man ingepropt worden….Letterlijk…. Wij hadden de beschikking over twee matatu’s waarna de reis begon naar Nyeri. Voor de mensen die in 2009 meewaren was het een vorm van thuiskomen. Voor Jan en Annet, die de eerste keer in Kenia zijn, is het wennen en vooral de ogen uitkijken. Zoals Jan zei: wat je hier ziet kun je nooit op een film doorvertellen zoals in het programma ‘Een reis om de wereld’. Het ene landschap na het andere wisselt zich binnen 5 minuten af. Over lopen mensen langs de weg, zelfs op de nieuwe ‘Super Highway’.

Wat de mensen uit 2009 vooral opvalt is de groei van het land. Een van de voorbeelden is de Super Hghway maar ook hoe de mensen zich gedragen en zelfs de auto’s die rondrijden. Kenia groeit en dat is mooi om te zien!

Er komt dan op een gegeven moment het punt dat het asfalt wordt verlaten en je overgaat op de kiezelweg/zandweg. Omdat voor mij niet helemaal duidelijk was waar we heen gingen, wachtte ik vol spanning af (net als iedereen behalve Guus). Het bleek dat we naar ‘the Habets Mansion’ gingen; het huis van Guus hier in Nyeri. Stel je het volgende voor: je komt over een weggetje van +/- 1 kilometer aanrijden om vervolgens na een bocht een poort te zien en een groot geel kleurig huis. Zodra je het huis en de omgeving ziet valt je mond letterlijk open en denk je ‘.wow….’. Dat gebeurde althans bij de meeste gisteren. Foto’s volgen nog, daar moet ik een goede manier voor vinden.

Na kennismaking met de tweede assistente Rose (of secretaresses zoals Guus ze noemt) en het indelen van de kamers werd nagedacht over het eten daar onze regelaars Frans en Maria. In de tussentijd hielden Jan en ik ons bezig met het repareren van defecte boormachines en ander apparatuur. De tijd ging zelfs zo snel dat er al boodschappen gedaan waren voor we het wisten. Frans, Maria en Gerda hebben vervolgens Nasi gemaakt dat door de hele groep met smaak is gegeten.

Best erg dat als je bent aan het eten, gezellig zit te praten met Rachel (de assistente van Guus dus), Guus je wilt proberen te koppelen met de zus van Rachel. Hoe je dan het beste kan en moet reageren weet ik niet, ik lach en ik zie wel ;-)! De reden belangrijkste van Guus hiervoor weet ik: zorgen dat ik vaker terug kom naar Nyeri voor de stichting. Iets van het mes snijd aan twee kanten???

De avond werd nog gezellig afgesloten rondom het haardvuur waarna iedereen langzaamaan zijn of haar bedje op zocht voor een heerlijke nachtrust. Ik heb nog geprobeerd om via de draadloze stick internet verbinding te krijgen maar laat op de avond bleek de fout in het toegepaste sim-kaartje te zitten. Daarom ben ik vandaag vroeg opgestaan om voor het ontbijt Nederland op de hoogte te houden. Vandaag gaan we de verschillende projecten bezoeken en misschien krijgen we de groep van Opin te zien. Vanavond komt er wel een bericht over vandaag, wordt vervolgd dus!

Om nog even terug te komen op de titel: in 2009 schreef Guus in zijn verhaal over zijn droom om een huisje te bezitten in Afrika. Nu, 3 jaar later weet ik 1 ding heel zeker. De droom van Guus is uit gekomen, nog mooier dan hij zelf ooit had willen dromen waarschijnlijk!