Safari time!

Het is al eens eerder naar voren gekomen in mijn verslagen; time flies when you are having fun. Ondertussen zijn we al een week in Kenia en het lijken wel al drie weken. Na de afgelopen dagen hard te hebben gewerkt was het vandaag tijd voor ontspanning. Voor Tielke was er echter geen moment van rust, hierover schrijft ze hieronder meer.

We beginnen de dag zoals altijd rond het ontbijt. Guus had om 8.00u een afspraak op de school om de voortgang van de tegelzetters te controleren. Zoals verwacht loopt de school perfect op schema (net als de bouwplaats overigens). Dus toen Guus rond 9.00u terug kwam was het tijd voor het ontbijt. Echter, in tegenstelling tot gisteren waren de plannen gewijzigd en gingen we vandaag niet naar Sweetwaters maar naar Solio Ranch.

Solio Ranch is een privé-park dat begonnen is als boerderij en in de loop der jaren ook andere dieren heeft ‘verzameld’. Het park heeft zich echter voornamelijk gespecialiseerd in het fokken van neushoorns. Deze kom je dan ook vrijwel altijd tegen.

Omdat er vandaag ook nog boodschappen gedaan moesten worden, gingen eerst Guus en Frans naar Nyeri om de benodigde dingen te kopen. De rest hield zich rustig bezig met klusjes in en om het huis. Bij terugkomst van Guus en Frans werd snel geluncht om zo snel mogelijk richting de Ranch te vertrekken. Uiteraard werden de gadgets niet vergeten; Guus had de filmcamera en zijn fototoestel (met een 500mm lens voor de kenners) en ik had mijn camera bij me. Het beloofde een goede dag te worden!

De rit naar Solio Ranch is vanaf het huis relatief kort; de rit duurt ongeveer een half uur. De chauffeur van vandaag was de broer van Stanley, onze normale safari-chauffeur. Helaas was John niet heel bedreven in safari rijden, zo zouden we later achter komen. Daarnaast was hij pas 1 keer eerder in Solio geweest.

Na aankomst dient de entree betaald te worden (25 US dollar of 2500 Keniaanse Shilling) en moet een formulier ondertekend worden dat directie en medewerkers niet aansprakelijk kunnen worden gehouden voor eventuele ongevallen. Plat gezegd; als je wordt opgeknaagd door een dier heb je pech. Geruststellende gedachte, toch?

Afijn, onder begeleiding van Guus ging het avontuur beginnen. Jan had sterke verhalen over het Gaia-park en hoe mooi dat was. We hadden echter al snel afgesproken dat we ons stil zouden houden voor de dieren en vooral niet zouden bewegen voor de film en de foto’s. Daarnaast werd Jan al snel gepromoveerd tot eerste duwer indien de wagen vast kwam te zitten. Als gevolg van de regen de afgelopen dagen is de rode zand (er zit veel koperoxide in de grond hier) veranderd in een smurrie waar je totaal geen grip op hebt. Het beloofde dus echt een interessante middag te worden!

Al snel diende de eerste dieren zich aan in de vorm van apen en zebra’s. Het gezicht van Annet sprak boekdelen, er had eigenlijk een foto van gemaakt moeten worden. Jan, normaal duidelijk aanwezig met grappen, was ook stil. Zegt genoeg toch? En dat terwijl de echte dieren nog moesten komen.

Er zijn twee soorten neushoorns; witte en zwarte neushoorns. Het verschil is best makkelijk te herkennen; de witte neushoorn heeft een brede snuit. In het engels is dat ‘wide’ wat is verasterd tot white en dus wit. De zwarte neushoorn heeft daar en tegen een spitse neus. Vandaag hebben we een 20-tal witte neushoorns gezien maar helaas geen zwarte.

Met Guus op safari gaan staat gelijk aan avontuur en spanning. Bijna hadden we het geluk een katachtige te zien. Op een meter of 40 voor de auto liep een katachtige (luipaars of leeuw); we hebben geprobeerd deze in te halen maar helaas was het al verdwenen in het struikgewas. Het mocht de pret niet drukken, de zoektocht naar wild ging verder!

Om 18.00u gaat het park dicht, dit is een vast tijdstip en daarna kom je alleen met geluk van het terrein af. Met geluk bedoel ik de bewaking aan de poort; als zij er nog zijn heb je geluk en mag je weg rijden. Zoals hierboven gezegd staat safari en Guus gelijk aan avontuur en spanning en had het de afgelopen dagen geregend. Om half 6 besloot Guus nog even een omweg te nemen voordat we bij het ideale paradijsplaatje kwamen. Dit paradijsplaatje bestaat uit een verzameling van zo ongeveer alle dieren van het park op een bepaald punt aan de rivier. In 1 oogopslag zie je dan een 30 verschillende diersoorten, van groot tot klein.

Nu is John, de chauffeur niet een heel goede safari-man. Beter gezegd; hij is waarschijnlijk een van de beroerdste chauffeur is een wildpark. Zelfs al ziet een blinde dat je ergens beter kunt omrijden gaat hij er recht doorheen en duwt vol op het gas. Dumb and dumber? Regen en rood zand is ook niet de beste combinatie. Het was dus afwachten op het moment dat we kwamen vast te zitten.

Om 18.00u was sluitingstijd; om 17.55u kwamen wij vast te zitten op 10 kilometer van de uitgang. Mister John had weer eens de moeilijkste weg gekozen en dacht dat hij uit de slip kon komen door vol gas te geven. Zelfs ook geschreeuw om te stoppen hoorde hij niet. Bestaat daar niet een woord voor als ‘^**(*&((‘!! (gecensureerd voor de lezers).

Voordat de heren gingen duwen (zonder eerste duwer Jan, hij zat te goed ;-)) werd eerst even de blaas geleegd op de vlakte omdat ‘men moest plassen als een ‘belsj kingermeadsje’ (foto’s zijn gemaakt maar worden niet gepubliceerd vanwege copyright). Uiteindelijk, na veel gescheld op John en veel geduw en gespring op de auto kwamen we los rond 18.10u.

Snel werd de reis voortgezet door het hekwerk te volgen naar de uitgang; dat zou de kortste weg moeten zijn. Helaas bleek op het einde van het pad de brug over de rivier (een van de drie bruggen) kapot te zijn. Na veel gestuntel van John konden we keren en werden de dames langzaamaan bang; het begint rond 18.00u donker te worden en rond 18.45u is het pikkedonker. Door het slechte rijden van John en de slechte paden werd meer dan eens geschreeuwd, zeker toen het busje lichtelijk overhelde en het weinig scheelde om om te kiepen. Guus, safari, avontuur…. Zoiets was het toch?

We bleken een kilometer of 20 te moeten omrijden door het park om de enige brug te bereiken die wel nog werkte. Van daaruit was het letterlijk crossen naar de uitgang waar we dan ook om 18.30u aankwamen. De eerste bewaker hebben we bedankt met 200 Shilling (omgerekend 2 euro) en de andere bewakers hebben we zo snel mogelijk gepasseerd.

De eerste safari was geslaagd en er zijn genoeg verhalen die vertelt kunnen worden en nooit vergeten zullen worden. Iedereen heeft het fantastisch gehad en veel gezien. Helaas is het onmogelijk om alles te vertellen dus dat moet ik jullie schuldig blijven.

Om de eerste week goed af te sluiten (en om niet te hoeven koken) werd besloten om bij het Green Hills Hotel te gaan eten. De (drukke) dag werd daar afgesloten met een lopend buffet dat ons goed heeft gesmaakt. Daar hoorde wij (Guus, Maria, Frans, Mia, Jan, Annet, Gerda en mij) het verhaal van wat Tielke had meegemaakt. Om dat duidelijk te krijgen laat ik hieronder Tielke aan het woord:

Hallo allemaal,

Om te beginnen vandaag eerst een verslagje van Tielke over re ROLSTOELEN.
We hadden er 15 in de container geladen. Ze kwamen er onbeschadigd uit. Dus zijn we begonnen met het oppompen van banden. Guus heeft fantastisch gereedschap, dus ook een fietspomp met de meest geavanceerde nippeltjes.De Keniaanse chauffeur Francis kreeg instructie van Frans hoe hij deze moest gebruiken in het kader van kennisoverdracht en training. Wij schoven aan aan een verrukkelijk ontbijt en nadat we ons dat lekker hadden laten smaken waren de banden hard en kon de verdeling beginnen.
Gisteren had ik de rolstoelen laten zien aan Steven, de executive officer van het Nyeri Disability Network die alle kinderen in the picture hebben en aan Cecilia, hoofd van een school, die ook veel gehandicapte kinderen werkt en vrijwilligerswerk doet. Ik had met deze twee mensen afgesproken dat zij een lijst zouden maken van die kinderen die het meest een rolstoel nodig hadden. Nou, die lijst was langer dan het aantal rolstoelen en omdat zij de kinderen kennen, sommeerde ik hen om toch zelf een keuze te maken. Moeilijk, moeilijk, het ene kind was nog ernstiger gehandicapt dan het andere. De keuze duurde dus een uur en nadat we drie rolstoelen in een Toyota hadden geladen, vond Steve dat de onderste rolstoel toch maarniet mee moest…Uiteindelijk werd het een fantastische dag en kwamen we terecht in de meest prachtige natuur, in the middle of knowere, tussen bananenbomen en de prachtigste felbloeiende bloemen bij houten hutjes op palen. Daar woonde dan op een ruimte van 2 bij 3 met een stookgat in de hoek een gezin met 5 kinderen. Het gehandicapte kind lag op karton en kwam zelden buiten. We tilden het op een zette het in een kinderrolstoel. De moeder in tranen, het kindje keek vol verbazing de wereld in die nu opeens veel groter was geworden. Zo ging dat ook bij de andere plaatsen waar we kwamen. Een kindje woonde midden in een koffieplantage van vele hectaren groot. Het hele dorpje liep uit. Van overal kwamen kindertjes vandaag om te bekijken wat er aan de hand was. De dankbaarheid was ook hier groot. De armoede is schrikbarend en het blijft een druppel op een gloeiende plaat, maar uiteindelijk zal de wereld voor deze 15 kindjes er kleurrijker uit zien en zullen zij kunnen genieten van frisse lucht, bloemen en vogels en voor sommigen betekent het dat ze nu naar school kunnen. De afstanden zijn groot en berg op berg af met een gehandicapt spastisch kind op de rug hoe je niet lang vol.
Dat betekent dat zo’n kindje verder verwaarloosd wordt en kansloos door het leven gaat terwijl het geestelijk normaal ontwikkeld is en eigenlijk ontwikkelingskansen heeft.
De soort zieketen waardoor zij gehandicapt zijn geraakt is veelal ondervoeding tijdens de zwangerschap, geen controles, moeilijke bevalling, erfelijke ziekten, kleine hersenbloedinkjes en door de armoede en de enorme afstanden verstoken van medische zorg.
Van drie kinderen die ik vandaag zag zou de handicap niet zo ernstig zijn geweest als er tijdig met fysiotherapie en aangepaste beugels, etc begonnen zou zijn en zouden de kinderen zelfs hebben kunnen lopen in plaats van nu spastisch, met contracturen altijd in een hoekje in het hutje moeten liggen.
We hebben veel gesproken over (on)mogelijkheden, over de gezondheidszorg in Kenia en Nyeri in het bijzonder, over samenwerking met het Liliane Fonds en….een volgende container vol rolstoelen en rollators, maar ook over de oprichting van een orthopedische werkplaats. We hebben al een deskundige instructeur om mensen op te leiden om zelf rolstoelen te maken. Een goed begin dat ongetwijfeld wordt vervolgd.
Ik hoop dat jullie in Nederland en niet zo koud hebben als wij: 15 graden en regen.
Maar we genieten volop. Jambo uit het huis van Guus. Tielke

Aan bovenstaande heb ik weinig toe te voegen. Morgenvroeg gaan we naar een gospelmis en daarna zullen we wel Sweetwaters bezoeken. Gaat weer een super dag worden! Jambo!