Goodbye (deel 1)

Ich kin noe waal in ut plat goa communikallen om deh sjtomme kal van der Leon te compenseren maar dat wordt het voor veel mensen onduidelijk. Gaan we dus niet doen. In plaats daarvan gaan we gewoon in het Algemeen Onbeschaafd Nederlands verder met het samenvatten van deze rustige dag. Rustig maar wel met het afscheid van de groep hollanders (letterlijk).

Guus was vanmorgen als eerste onderweg met Francis, de taxi-chauffeur. Daar moest hij even checken hoe de status was op school: samenvattend goed tot zeer goed. De ‘Kenioanse’ werklieden hebben hard doorgewerkt en er voor gezorgd dat het werk bijna af is. Toch is er besloten dat ze morgen (zaterdag) doorwerken, dat is pas de instelling!

Na terugkomst was het weer tijd voor het ontbijt met weer een geluk aan mijn zijde. Rachel wilde naast mij zitten, die eer heb ik haar dan ook zonder meer gegeven ;-)! Omdat de hele groep (dus Guus, Maria, Frans, Mia, Jan, Annet, Gerda, Tielke en mij) om 12 uur hadden staan op de bouwplaats, werd besloten dat iedereen behalve Guus en mij het magazijn en de voorraad nog verder zouden opruimen (tsja, in zeecontainers past nu eenmaal veel… heeeeel veel).

Terwijl iedereen dus bezig was gingen Guus en ik naar Nyeri om nog wat spullen te halen bij Mr. Miagi (zijn naam klinkt zo ongeveer en dat voor een Pakistaan) en om een bevestigingsbeugel te bestellen bij een lokale smid. Zijn werkplaats? De stoep voor zijn 2 meter brede shop langs de kant van de weg tussen de timmerman en de grafkistenbouwer. Indien iemand een verzoekje heeft (kleur, grootte, vorm, alles kan), kan hij dat even aangeven, zorgen wij wel dat de kist op de post gaat ;-)! Helaas bleek de vakman niet in zijn werkplaats maar was hij in een dorpje even verderop. Omdat we de afspraak van 12u hadden op staan hebben wij hier niet op gewacht en gingen terug naar het huisje.

Onderweg zouden wij nog even Rachel en Rose ophalen. Dames en heren in Nederland, 1 ding is goed om tussen de oren te houden. Wacht nooit op Keniaanse dames; als ze een uur zeggen wordt het een halve dag, zeggen ze een minuut is het een uur. Door de lichtelijke vertraging kwamen Guus en ik ruim anderhalf uur te laat aan bij het huis dat daardoor ook was afgesloten en we ons niet meer konden opkleden.

We wisten door te bellen dat de rest na het ordenen van de spullen al met taxi’s waren vertrokken naar de bouwplaats. Zij stonden dan ook al lang te wachten toen wij (gekleed in onze bouwkleren) eindelijk aankwamen. De kinderen van het weeshuis (waar wij nu de nieuwbouw voor doen) stonden al te wachten en te zingen. Toen Guus en ik uitstapten stroomde de kinderen allemaal naar ons toe om ons een hand te geven en te zingen. Heel apart en je krijgt direct een hele grote glimlach (jaja, zelfs Guus).

Na nog een kwartiertje gewacht te hebben kwamen vervolgens nog 3 matatu’s (lokale taxi-busjes) met daarin een kleine 40 man Hollandse muzungu’s. Voor hen was dit de laatste dag in Kenia, vanavond vertrekken zij om 23.00u met een nachtvlucht naar Nederland. De meeste waren blij om naar huis te gaan, sommigen willen graag nog enkele weken blijven.

Het laatste onderdeel dat zij nog moesten doen was cheques uitdelen van het geld dat zij als sponsor geld bij elkaar hadden gebracht. Met iedereen in een grote cirkel werden de cheques uitgedeeld; €2.500 voor het verbouwen van de woonkamer van Esther (die kinderen opvangt) en €15.000 voor het nieuwe weeshuis dat we nu aan het bouwen zijn. Een fantastisch bedrag dat wij als stichting goed kunnen gebruiken bij de bouw en onderhoud van het nieuwe weeshuis.

Voor de ‘Hollendere’ was het daarna tijd om te gaan. Na een paar laatste foto’s stapten zij in de bus om naar Nairobi te gaan. Onder begeleiding van Rose en Rachel reden ze om 14.45u (een kwartier later dan gepland) weg van de bouwplaats. Uitgezwaaid door de weeskinderen en de leden van Jambo Hakuna Matata natuurlijk.

Daarna was het voor de groep tijd om terug naar ‘The Habets Mansion’ (of HHH; Holland Habets House volgens Niek) te gaan. ’s Morgens was al gepland dat Tielke met Jan en Mia gingen beginnen met het rondbrengen van rolstoelen en deze ook zouden aanpassen. Hiervoor zijn ze naar de darm van Afrika gegaan (de benaming van Guus van de sloppenwijken) en hebben een kind bezocht dat leid aan snel breekbare botten. Bij de minste beweging breekt zij al iets en verdient dus zeer voorzichtige behandeling.

Jan was na het bezoek vastberaden veel voor de kinderen te doen, zeker ook na de ontvangst eerder op de dag op de bouwplaats; hij had er tranen van in zijn ogen. Ook hier zeg ik weer: fantastisch! Het doet mij persoonlijk altijd goed als mensen Afrika beleven en voelen, het geeft je iets mee en zorgt er voor dat je je ogen opent.

Guus, Gerda en ik zijn nog even naar Nyeri geweest om de smid te zoeken en de bestelling te plaatsen. Voor omgerekend 28 euro zijn de materialen gekocht en wordt alles volgens opdracht in elkaar gelast. Naar mijn idee heb je daar in Nederland nog niet eens met iemand voor gesproken. Nadat de bestelling geplaatst was gingen we nog opzoek naar een klem om een rubbere buis op een metalen leiding aan te sluiten (de naam is me nu even ontgaan). Helaas wisten wij niet wat het woord in technisch engels was, laat staan dat de Afrikanen het dan wel begrepen. Na lang uitleggen en gebarentaal kon iemand ons eindelijk helpen. Klemmen gevonden; tsjaka!

Bij terugkomst bleek Frans de spiegels te hebben opgehangen op de douches en hadden de dames de tafel gedekt voor de boterhammen. Omdat we vanmiddag al warm geluncht hadden op de bouwplaats (rijst met wortel en vlees) hielden we het vanavond simpel. Jan kwam vol verhalen terug met Tielke en Mia en vertelde er honderduit over.

Na het eten ging iedereen zitten om nog even uit te rusten. Tielke en Maria zijn bezig de medische spullen uit te zoeken en de rest praat nog even na over vandaag en over morgen. Weinig ‘sjtomme kal’ vandaag wordt morgen gaan we dieren spotten. We gaan morgen een bezoek brengen aan het ‘Sweetwaters-park’. Na drie jaar gaan we weer zebla’s, gilaffes en neushoolns spotten (Kenianen kunnen nu eenmaal slecht een R uitspreken, ze maken er een L van. Zo heet ik hier Lobbelt). Ik heb er zin in en ik denk (weet het wel zeker eigenlijk) de rest van de groep ook!

Doet me even denken aan de Lion King; in the jungle, the mighty jungle, the lion sleeps tonight….. Jambo!